Materiały Teatru Atelier im. Agnieszki Osieckiej

Drodzy Przyjaciele naszego Teatru,

polecamy Państwu wiersz Abrahama Sutzkevera w tłumaczeniu Piotra Millatiego, którego dialektyka jest nam wyjątkowo bliska.

Za dnia pogrzeb, koncert w noc

Za dnia pogrzeb, koncert w noc
Być na obu, to nasz los.

Na nosidle mam dwa wiadra
W jednym radość, w drugim chandra.

Jeśli jedno puste będzie
Drugie dźwigać jest mi ciężej.

Nie poczujesz soli smaku
Jeśli cukru nie masz w saku.

Światło umrze z wycieńczenia
Gdy nie będzie piło cienia.

Za dnia pogrzeb, koncert w noc
Być na obu to nasz los.

By czuć tonów z ziemią więź
Oba wiadra musisz nieść.

Wszystko jest jednością, i tamto, i to
Promień musi zgiąć się, by oświetlić dno.

Taka sama jedność kosy i pszenicy
Taka sama spójnia skrzypka i muzyki.

Przeszłość oraz przyszłość w takim splocie trwają
Kobiety i mężczyźni też tak się bratają.

Nosimy cały czas w sercu i w duszy ból po odejściu wybitnej aktorki – Joanny Bogackiej. Do końca nie mogliśmy uwierzyć w jej ciężką chorobę. „Aniołowie nie mają zaniku mięśni” – ten tekst, który wykrzyczała z naszej sceny – jako Marlena Dietrich – wciąż wybrzmiewa w naszych głowach i wciąż budzi dreszcze. Utożsamialiśmy po prostu Joannę z graną przez nią postacią, co jest kolejnym dowodem na wielkość jej aktorstwa. Jesteśmy dumni i wdzięczni, że obdarzyła nas swoim talentem, przyjaźnią, uśmiechem, człowieczeństwem. Joanna Bogacka stworzyła na deskach teatralnych kilkadziesiąt wielkich ról; jesteśmy przekonani, że te, które wykreowała w naszym Teatrze, były wybitne.

Mamy to szczęście, że w Teatrze Atelier pojawiali się wspaniali aktorzy, także sopoccy: oprócz Joanny Bogackiej wymienić należy Alinę Lipnicką, Krzysztofa Gordona i Ryszarda Ronczewskiego. Dzięki nim nasza scena przeżyła i ewoluowała. Oni w dużej mierze przyczynili się do tego, że nasz Teatr stał się miejscem kultowym.