Ostatni tekst dramatyczny Agnieszki Osieckiej

Reżyseria i scenografia - André Hübner-Ochodlo 
Redakcja - Jacek St. Buras
Muzyka - Jerzy Satanowski
Kostiumy - Irena Biegańska
Realizacja scenografii - Sławomir Wymysłowski
Konstrukcja robota - Wilhelm Kramer
Rekwizyty - Helga Kümper, Matthias Keller
Obsada:
A:TERESA BUDZISZ - KRZYŻANOWSKA
B:MAREK RICHTER
Spektakl pokazywano dotąd na Gliwickich i Olsztyńskich Spotkaniach Teatralnych, w Teatrze Małym w Warszawie, w Teatrze Impresaryjnym w Słupsku i w Teatrze Bagatela w Krakowie

Panie obłoczny,
Panie z daleka
prowadź mnie czule
albo zaniechaj.

Ja i tak dojdę,
bo się wybieram,
a ty mnie nie znasz
tu i teraz.

Dość...

Diabeł mnie szarpie,
trzyma za uszy,
"Dokąd, wariatko,
chcesz wyruszyć".

A ja gotowa,
ja z halabardą,
hej, droga wolna,
Leonardo!

Dość...

Co to tak dzwoni,
może to krowy,
czy koniec świata,
nie ma mowy!

Trzeba wędrować
póki są drogi,
ja się nie boję,
mam dwie nogi.
 

Jest to bowiem artystka (Teresa Budzisz-Krzyżanowska), która kapryśnie zmienną i nieznośną postać starzejącej się, nie pogodzonej z losem kobiety, umiała zamknąć w optymalnym kształcie scenicznym - zmiennym z sekundy na sekundę, pulsującym bogactwem odcieni, autentycznym i żywym.Jacek R. Kowalczyk, Rzeczpospolita

Teresa Budzisz - Krzyżanowska (...) chyba dobrze czuje się w napisanej przez Osiecką roli. Z łatwością przechodzi z lirycznego lub frywolnego nastroju do rozedrganej histerii, podobnie jak partnerujący jej świetny Marek Richter. Aktorka jest równie przekonująca, gdy bezlitośnie rani ludzkie uczucia i gdy próbuje ukoić rozpaczającego człowieka. Największe chyba wrażenie wywiera jedna z ostatnich kwestii bohaterki: "Jutro postaram się o prawdziwego człowieka". Anna Bugajska, Gazeta Wyborcza

Wyjątkową wartością "Darcie Pierza", ostatniego tekstu dramatycznego poetki, jest właśnie chropowatość, nie wygładzona szczerość, nie rozrzedzone emocje. Pisany niedługo przed śmiercią monolog (...) to poruszające czepianie się życia, tęsknota za jego pełnią, bilans niespełnień, goryczy, wieczny niedosyt miłości i czułości (...)
Teresa Budzisz - Krzyżanowska lepiej niż ktokolwiek potrafi jeszcze odsączyć rzecz z sentymentalizmu, ekspresyjnie, odważnie zagrać sam ów ból niespełnionego do końca apetytu na istnienie. I na nim dopiero haftować gonitwę myśli, asocjacji i skojarzeń, huśtawkę nastrojów, miksowanie brutalności z liryzmem.Jacek Sieradzki, Polityka

"A" nosi suknię w kolorze sepii, a cały sceniczny pejzaż ma tonacje idealnie przystającą do tematu sztuki. Czerń, szarość, biel, pożółkły brąz. Mała scena Atelier, idealna dla dwuosobowych dramatów, zaangażowana przez Ochodlo, raz jeszcze zdumiewa możliwościami przestrzennych rozwiązań.Anna Jęsiak, Tygodnik Trójmiasto

(...) pisząc ten dramat Agnes "weszła w rolę do końca". Sztuki umierania trzeba się bowiem uczyć, mozolnie i monotonnie, bez krzyku, buntu, protestu, drąc absurdalnie pierze, zniewalając brutalnie Azora, spoglądając gdzieś w siebie, a może pisząc listy i pamiętniki. Ale "Ty przecież nic nie pamiętasz, Agnes" - mówi aktor i pewnie ma racje. Komu dane pamiętać o życiu? Kto ma czas, nie czując odległości literatury od świata konkretów i rzeczy, zdobyć się jeszcze na parę niebanalnych słów o sobie? I przecież właśnie ten czas biegnie inaczej.Małgorzata Dziergowska, Gazeta Miasta Sopot

Metaforą jest też tytułowe "darcie pierza". Białe pierze, leciutki puch. Para bohaterów wyciąga pierzaste strzępy z kufra niczym pamiątki i wspomnienia. Lekkość i delikatność puchu i kruchość ludzkiego istnienia - to skojarzenie nieodparte, choć zapewne nie jedyne. I cały tekst sztuki sprawia wrażenie mozaiki układanej ze strzępków, z okruchów, z rozrachunków, żalów, tęsknot i niespełnień, z listów, ze wspomnień przywoływanych w jakiejś gorączce i gorączkowo żegnanych jak ulatujące życie (...) Osiecka nie byłaby sobą, gdyby tej mrocznej sytuacji nie rozbarwiła dowcipem, ciepłym humorem swych znakomitych porównań, groteskowością i lekkim absurdem (..) Gorycz i śmiech, tragedia i komizm, proza życia i odwieczne pytania o jego sens - to wszystko zawiera się w "Darciu pierza" powracające refrenem pytanie-dialog: Dlaczego się drze? Pierze się drze - jest, być może, pytaniem o coś znacznie poważniejszego, zamkniętym w błachą kwestię.Anna Jęsiak, Tygodnik Trójmiasto

Czasem, kiedy się modlę, pytam niegrzecznie: "Panie Boże, powiedz mi, czy Ty jesteś wszystkim? Naczelnym zegarmistrzem, małą chmurką, receptą w torebce. Czasem zaś mówię krnąbrnie: "A może Ty jesteś... hm... czy ja wiem? Może Ty jesteś drugim poetą? A może ja jestem drugą poetką?" On mi na to poprzez kukułkę: "Kto rano wstaje temu Pan Bóg daje". Ooo, nie, tak nie postępuje poeta, tak postępuje prozaik. On za bardzo lubi rachunki...
Agnieszka Osiecka, Darcie Pierza