Scenariusz i reżyseria - Jerzy Satanowski
Muzyka:
Wojciech Borkowski, Tadeusz Chyła, Aleksander Grotowski, Włodzimierz Korcz, Ryszard Rynkowski, Jerzy Satanowski
Wykonawcy:
Kinga Ilgner, Mariusz Kiljan, Magda Piotrowska, Mariusz Przybylski, Krystyna Tkacz, Wojciech Wysocki
Akompaniament:
Andrzej Perkman , Wieslaw Wysocki/ Mariusz Fazi Mielczarek, Tadeusz Czechak
Spektakl muzyczny Jerzego Satanowskiego inspirowany twórczością Andrzeja Waligórskiego, wybitnego twórcy kabaretowego, „tekściarza”, autora wielu piosenek, słuchowisk radiowych (wrocławskie „Studio 202”) ,założyciela wrocławskiego kabaretu „Dreptak”, wieloletniego współpracownika kabaretu „Elita”.
„Rodzina Dreptaków” jest opowieścią o statystycznej polskiej „rodzince”, a zarazem celną, wciąż aktualną i bolesną momentami oceną kondycji społecznej i politycznej kraju. Teksty, które przez lata nie straciły nic ze swej świeżości. Inteligentny, rubaszny, czasem szyty grubymi nićmi humor, złagodzony lirycznymi wstawkami wysokiej próby. Niebywale śmieszny spektakl. Poprzez śmiech z samych siebie zmusza do krytycznego spojrzenia na naszą codzienność.
 

 „Jak odróżnić rubaszność od knajackości? Naukę przynosi \"Rodzina Dreptaków\", udramatyzowany zestaw wierszy i piosenek nieżyjącego już wrocławskiego satyryka Andrzeja Waligórskiego. Latają tam w powietrzu słówka, które winny zgorszyć pensjonarki, gdyby nieszczęsne przetrwały w jakimś mateczniku dzisiejszy napór chamstwa. Latają dowcipy soczyste, aliści właśnie nie chamskie - bo wplecione w rym, literacką aluzję, w tok zaskakujących skojarzeń. Nie da się ukryć, trzeba przynajmniej trochę znać \"Pana Tadeusza\", żeby bawić się jego nową wersją cudnie skondensowaną i dopieprzoną (też jedenastozgłoskowcem, ale po osiem wersów na księgę!). Trzeba z grubsza wiedzieć, czym była obrona Trembowli, by docenić opowieść o komendantowej Chrzanowskiej, która wyłom w murze zatkała własną, podplecową częścią ciała i nie ustąpiła ni razom, ni całusom. Waligórski był majstrem tego rodzaju tłustej, acz błyskotliwej zabawy, pozbawionej kropli jadu i tak rozplenionej dziś chęci dopier... komu bądź, mistrzem kpiny bez upokarzania i bez leczenia kompleksów. Przenikliwość i pogoda łączyły się u niego w rubaszną mądrość podszytą sceptycyzmem agnostyka i stoika - o czym pięknie mówią jego wiersze ostatnie. Wielkie brawa dla Jerzego Satanowskiego: za przypomnienie, że kabaret potrafi być inteligentny; za odkrycie nowej twarzy Wojciecha Wysockiego - Dreptaka powszechnego w powyciąganym sweterku; także za komiczno-wokalne popisy Mariusza Kiljana, Marcina Przybylskiego oraz pań.”Jacek Sieradzki, „Przekrój”