Muzyka - Jerzy Satanowski
Aranżacje - Marcin Lamch
Scenografia - Stanisław Kulczyk
Scenariusz, pomysł całości, postać Michała Kątnego - Robert Dorosławski
Wykonawcy - Piotr Machalica, Robert Dorosławski
Muzycy:
Marcin Lamch (kontrabas)
Krzysztof Niedźwiecki (gitara)
Dariusz Bafeltowski (gitara)
Konstrukcyjnym trzonem całości są  piosenki Edwarda Stachury do muzyki Jerzego Satanowskiego w mistrzowskim wykonaniu jednego z najlepiej śpiewających poezję współczesnych polskich aktorów – Piotra Machalicy.Spektakl zbudowany jest z dwunastu piosenek Stachury (wszystkie z muzyką Jerzego Satanowskiego) oraz innych tekstów poetyckich i prozatorskich. I chociaż całość została zrealizowana w rocznicę 30-lecia śmierci legendarnego poety, widowisko broni się przed rocznicowym charakterem. Spektakl składa się  z trzech części kompozycyjnych: wędrówka, miłość, przemijanie.

Stachura o sobie: "Urodziłem się 18 sierpnia 1937 roku w Pont-de Cheuy we Francji. Dzieciństwo miałem spokojne i piękne. Kiedy miałem siedem lat śniło mi się, że posiadam zdolności lotu. Kiedy miałem jedenaście lat, rodzice doszli do wniosku, że należy opuścić słodką Francję i powrócić do jeszcze słodszej Polski. Nie rozumiałem wtedy jeszcze słowa nostalgia. Teraz dopiero rozumiem, ile smutku się w nim zawiera. Osiedliliśmy się w ponurym miasteczku, Aleksandrowie Kujawskim. Tutaj skończyłem szkołę podstawową. Ponieważ wykazywałem wysokie zdolności, oddano mnie do Gimnazjum w Ciechocinku, ażeby zrobić ze mnie inżyniera lub doktora. Po trzech latach przeniosłem się do Liceum Ogólnokształcącego w Gdyni, które ukończyłem i gdzie do tej pory otoczony jestem legendą, jak wyczytałem w tamtejszej szkolnej gazetce. Mając czternaście lat opuściłem dom rodzinny.
Pojąłem się z mgły i jeszcze pojąłem że mgła nie dusi swoich lecz nosi jak żagle fenickie fenickich żeglarzy..."
Edward Stachura popełnił samobójstwo w lipcu 1979 roku. Niemalże miesiąc przed swoimi 42. urodzinami. Pragniemy wypowiedzieć tych kilka tekstów Autora "Fabula rasa" , podzielić się z Wami kilkoma Jego piosenkami (niemalże kultowymi niegdyś hitami, by tylko wymienić: Życie, to nie teatr, Białą lokomotywę, Tango triste, Nie brookliński most, Balladę dla Potęgowej, Opadły mgły, Ach, kiedy znowu ruszą dla mnie dni....), ponieważ trochę sami jesteśmy w "stachurowym" nastroju, ponieważ są mądre i piękne i ponieważ tak bardzo nas dotyczą, bez względu na to, ile mamy lat. O ile, rzecz jasna, potrafimy jeszcze kochać i odczuwać ten świat. - Wykonawcy.
 

Fot. Krystian Plewiński